Dag 12 - Afscheid van Jiangsu
Door: Michel
Blijf op de hoogte en volg Michel & Karen
10 Januari 2012 | China, Beijing
Dag 12 – Afscheid van Jiangsu
Vandaag was het dan zover: de eerste vliegreis van Sonam. Een hele belevenis voor een jochie van tien maanden, en helemaal als je je de reden hiervan realiseert: Sonam verlaat de provincie waarin hij geboren is, om met een tussenstop in Beijing uiteindelijk in een totaal andere wereld op te gaan groeien! Gelukkig voor ons realiseert hij zich nog niet wat er allemaal met hem en om hem heen gebeurt: zijn wereld bestaat uit een flesje melk, een kleine bal en natuurlijk: papier! Dat flesje melk smaakt over de hele wereld min of meer hetzelfde, de bal rolt hetzelfde en het papier knispert hetzelfde, dus voor hem verandert er wat dat betreft nu nog even niet zo veel. Ja, natuurlijk, hij hoort nu continu vreemde klanken van twee vreemde mensen, maar zo lang zij hem op tijd van een flesje melk voorzien, komt hij daar (blijkbaar) voor nu wel overheen. We realiseren ons echter heel goed dat het zeker niet altijd zo eenvoudig gaat en dat het ook waarschijnlijk niet zo eenvoudig zal blijven gaan….
De provincie Jiangsu is 2,5 keer zo groot als Nederland en er wonen meer dan 75 miljoen mensen. Dit geeft maar aan dat het verlaten van de provincie waarin je geboren bent hier iets anders betekent dan bij ons in Nederland. Het feit dat mensen uit dezelfde provincie elkaar vanwege verschillende dialecten totaal niet kunnen verstaan, geeft maar aan wat een provincie hier zo’n beetje in kan houden. En omdat de afstand tussen de provinciehoofdstad Nanjing en de Chinese hoofdstad Beijing 900 kilometer is, is een vliegtuig zeer zeker uitermate handig. En daarom was het in praktische zin ook voor ons als ouders een spannende dag…
Dat begon al met het inpakken van onze spullen: we waren niet gewend dat één van ons tweeën tussendoor continu op een kindje mocht letten. Dit gaf wel wat stress, maar we waren op tijd onze kamer uit om vervolgens in de lobby anderhalf uur op Sonams Chinese paspoort te mogen wachten. Hier waren ze dus al vijf werkdagen mee bezig geweest…Om half vier ontvingen we dit gloednieuwe waardevolle document, waarna we als een speer naar het vliegveld moesten vertrekken om het vliegtuig naar Beijing te halen. Bepakt en bezakt namen we met z’n drieën plaats op twee krappe stoelen, terwijl de bagagekastjes boven ons al nagenoeg volledig gevuld waren…het werd geen comfortabele reis. Sonam kon geen fijne houding gevonden krijgen, terwijl de zweetdruppeltjes van zijn voorhoofd parelden. Je zult begrijpen dat hij geen goede zin had. Karen had keelpijn, zweette flink en had het koud... Gelukkig zou de reis nog geen twee uur duren, dus dat was te overzien. Toen Sonam eindelijk sliep, landden we op het vliegveld van Beijing en werd hij weer wakker…Karen sloeg op het vliegveld de Starbucks-koffie over…een slecht teken. Na nog een hobbelige busreis bereikten we om half tien het hotel. Bij het betreden van de luxe hotelkamer kregen we van Sonam gelukkig veel blijk van liefde terug: een lieve, warme glimlach…en een groot deel van de melk die hij tijdens de busrit uit het flesje geslobberd had!
Nu twee uur later liggen Sonam en Karen compleet uitgeteld in bed en al onze tassen kriskras uitgestald over de vloer…morgen komt er weer een dag…Om half negen moeten we weer aantreden om de volgende stroom met documenten te tekenen. Omdat we met z’n drieën volgende week graag dit land weer uit willen, zullen er immers ook visa moeten worden geregeld. We zijn uiteraard nu al erg benieuwd naar het verloop van de vliegreis die ons dan te wachten staat. Dat redden we dan namelijk niet met twee uurtjes vliegen…
Vandaag was het dan zover: de eerste vliegreis van Sonam. Een hele belevenis voor een jochie van tien maanden, en helemaal als je je de reden hiervan realiseert: Sonam verlaat de provincie waarin hij geboren is, om met een tussenstop in Beijing uiteindelijk in een totaal andere wereld op te gaan groeien! Gelukkig voor ons realiseert hij zich nog niet wat er allemaal met hem en om hem heen gebeurt: zijn wereld bestaat uit een flesje melk, een kleine bal en natuurlijk: papier! Dat flesje melk smaakt over de hele wereld min of meer hetzelfde, de bal rolt hetzelfde en het papier knispert hetzelfde, dus voor hem verandert er wat dat betreft nu nog even niet zo veel. Ja, natuurlijk, hij hoort nu continu vreemde klanken van twee vreemde mensen, maar zo lang zij hem op tijd van een flesje melk voorzien, komt hij daar (blijkbaar) voor nu wel overheen. We realiseren ons echter heel goed dat het zeker niet altijd zo eenvoudig gaat en dat het ook waarschijnlijk niet zo eenvoudig zal blijven gaan….
De provincie Jiangsu is 2,5 keer zo groot als Nederland en er wonen meer dan 75 miljoen mensen. Dit geeft maar aan dat het verlaten van de provincie waarin je geboren bent hier iets anders betekent dan bij ons in Nederland. Het feit dat mensen uit dezelfde provincie elkaar vanwege verschillende dialecten totaal niet kunnen verstaan, geeft maar aan wat een provincie hier zo’n beetje in kan houden. En omdat de afstand tussen de provinciehoofdstad Nanjing en de Chinese hoofdstad Beijing 900 kilometer is, is een vliegtuig zeer zeker uitermate handig. En daarom was het in praktische zin ook voor ons als ouders een spannende dag…
Dat begon al met het inpakken van onze spullen: we waren niet gewend dat één van ons tweeën tussendoor continu op een kindje mocht letten. Dit gaf wel wat stress, maar we waren op tijd onze kamer uit om vervolgens in de lobby anderhalf uur op Sonams Chinese paspoort te mogen wachten. Hier waren ze dus al vijf werkdagen mee bezig geweest…Om half vier ontvingen we dit gloednieuwe waardevolle document, waarna we als een speer naar het vliegveld moesten vertrekken om het vliegtuig naar Beijing te halen. Bepakt en bezakt namen we met z’n drieën plaats op twee krappe stoelen, terwijl de bagagekastjes boven ons al nagenoeg volledig gevuld waren…het werd geen comfortabele reis. Sonam kon geen fijne houding gevonden krijgen, terwijl de zweetdruppeltjes van zijn voorhoofd parelden. Je zult begrijpen dat hij geen goede zin had. Karen had keelpijn, zweette flink en had het koud... Gelukkig zou de reis nog geen twee uur duren, dus dat was te overzien. Toen Sonam eindelijk sliep, landden we op het vliegveld van Beijing en werd hij weer wakker…Karen sloeg op het vliegveld de Starbucks-koffie over…een slecht teken. Na nog een hobbelige busreis bereikten we om half tien het hotel. Bij het betreden van de luxe hotelkamer kregen we van Sonam gelukkig veel blijk van liefde terug: een lieve, warme glimlach…en een groot deel van de melk die hij tijdens de busrit uit het flesje geslobberd had!
Nu twee uur later liggen Sonam en Karen compleet uitgeteld in bed en al onze tassen kriskras uitgestald over de vloer…morgen komt er weer een dag…Om half negen moeten we weer aantreden om de volgende stroom met documenten te tekenen. Omdat we met z’n drieën volgende week graag dit land weer uit willen, zullen er immers ook visa moeten worden geregeld. We zijn uiteraard nu al erg benieuwd naar het verloop van de vliegreis die ons dan te wachten staat. Dat redden we dan namelijk niet met twee uurtjes vliegen…
-
10 Januari 2012 - 17:07
Wil En Piet:
2012 kon voor jullie niet mooier beginnen. Van harte gefeliciteerd met Sonam!
Vorige week hadden we met een heel gezellig en heerlijk etentje bij C en D. Oud-collega H en Ria waren er ook. Daar kregen we de eerste foto's van Sonam te zien. Karen en Michel, wij kunnen je verzekeren dat oma en opa net zo blij en gelukkig zijn als jullie.
Intussen hebben we ook alle foto's op jullie blog bekeken. Wat een leuk manneke!
Wij hebben bewondering voor jullie doorzettingsvermogen. Sterkte met de papierwinkel, geniet van elkaar en nog even van China. Goede terugreis gewenst.
Wil en Piet -
10 Januari 2012 - 18:09
Kyan En Angelique:
Gelukkig de 1e vliegreis zit erop weer een stukje korter bij Sonam zijn eigen kamertje.
Wel jammer dat de reis niet zo succesvol is verlopen.
Tja en dan merk je al snel dat reizen(vakantie) met een klein mannetje toch een andere ervaring is.
Natuurlijk super dat hij jullie een warme glimlach en ........ gaf bij aankomst.
We hopen dat jullie volgende reis een stuk voorspoediger zal verlopen.
En Kyan wil nog even zeggen dat hij het zielig vind dat Karen en Sonam zich niet lekker voelen.
Veel succes morgen met documenten teken.
Veel liefs van ons
-
10 Januari 2012 - 20:32
Odette:
Hoi Michel, Karen en Sonam,
Het eerste gedeelte van jullie reis zit erop. Terug in Beijing is het nu afwachten op Sonams reis naar zijn nieuwe huis in een nieuw leven met nieuwe mensen. Ik geniet van jullie verhalen en foto's.
Morgen hebben we zelf onze reisbijeenkomst en binnenkort zitten we dus in hetzelfde schuitje. -
10 Januari 2012 - 20:40
Jeannette En Ton:
Ik heb net jullie verslag gelezen, en deze reis was niet niks, ik kreeg al gelijk met jullie te doen.Maar het was natuurlijk ook heel erg spannend zeg, of alles wat er nodig is, om jullie mannetje naar Nederland te krijgen klaar was. Zijn de chinezen zo lui? Of laks? Door alle spanningen alleen al zou je griep krijgen. Want zo'n grote reis, met zoveel mensen op elkaar gepakt, tja, vul maar in, en natuurlijk toch ook de vermoeidheid die toeslaat, lieve Karen, ik hoop dat je snel weer opknapt hoor. Trouwens de foto's die er nu weer bij zaten, zo schattig zeg, Sonam had er blijkbaar reuze plezier in, in de grote reistas, en als ik dan dat gezichtje zie, om te smullen hoor. Karen, wij wensen jou vanaf deze plaats van harte beterschap, en een dikke kus voor jullie alle drie. -
10 Januari 2012 - 20:41
Jeanet:
Bij jullie problemen met pakken kan ik me iets voorstellen .......
Een ander voorstel: misschien is Sonam blij te maken met warme Tang? Staat nog bij mij in de kast.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
