Dag 14 - Ondergronds en in hoger sferen

Voor een jochie als Sonam moet de wereld op dit moment toch behoorlijk op zijn kop staan, getuige afgelopen nacht. Zonder problemen had papa hem in bed gelegd en Sonam was binnen de kortste keren in dromenland. Maar wat zich daar afspeelde, blijft voor ons een groot raadsel: ons manneke lag enorm te woelen en te draaien, tot het moment dat hij naast zijn matrasje in het “vangnet” van het campingbedje rolde. Vanaf dat moment was het gedaan met de rust: we kregen hem niet meer in slaap. Om half twee leek het dan toch gelukt, totdat hij om de vijf kwartier wakker werd en het weer op een brullen zette…zo hebben we ervaren dat dus niet alleen Brabantse nachten lang kunnen zijn…

Ondanks de, op zijn zachtst gezegd, wat minder succesvolle nacht, besloten we vandaag op pad te gaan: met de metro naar de boeddhistische Lama-tempel. De metro in Beijing is perfect georganiseerd, zeer eenvoudig en goedkoop: voor € 0,25 per persoon kun je gebruik maken van zo’n 200 kilometer aan ondergrondse lijnen. Je betaalt een vast bedrag per keer, ongeacht de afstand. Alles is in het Chinees en in het Engels aangegeven en wordt ook in beide talen via een goed audio-systeem verstaanbaar omgeroepen, een uitzondering hier. Toch vraagt het gebruik van de metro enige behendigheid: je moet niet bang zijn voor enorm grote massa’s mensen en je moet je eigen plekkie op het perron en in de metro zien te bemachtigen. Als de deur dicht gaat, gaat-ie ook echt dicht! Ofwel: te laat is te laat en ertussen is ertussen! En Chinezen staan erom bekend geen ruimte te bewaren voor anderen…tenzij je een klein kindje bij je draagt: dan worden mensen letterlijk door anderen van hun stoel getrokken om plaats te maken, zodat de vader of moeder met kind kan gaan zitten…een mooie en fijne ervaring, ook voor Sonam.

Na een wandelingetje en een kort metro-ritje kwamen we na anderhalf uur bij de boeddhistische Lama-tempel aan: een ongewoon rustgevende plek middenin de hectiek van Beijing. Hier konden papa en mama naar hartenlust herinneringen en Sonam vooral wierook snuiven. Ten opzichte van ons vorige bezoek in december 2008 leek de tempel behoorlijk opgeknapt: het zag er in alle opzichten zuiver en rustgevend uit. Kortom: een ideale plek om Sonam een heel klein beetje de sfeer te laten proeven van de wereld waar zijn naam vandaan komt: het voor ons zo veelzeggende boeddhistische Himalaya-gebied. Helaas moeten we ons er hier bij neerleggen dat er in het bijbehorende museum vele waardevolle Tibetaanse kunstschatten getoond worden, die waarschijnlijk niet allemaal via de meest zuivere weg in Beijing terecht gekomen zijn…Desalniettemin genieten we van de rust en bekende wierookgeuren en de klanken van “Um mani padme hum”, maar bovenal van het geluk dat wij hier samen met Sonam mogen zijn.

De terugweg richting het hotel verliep weer soepel, en na een enerverend bezoek aan de Pizza Hut, waarbij Sonam zich in een uurtje tijd zo’n beetje van alle lieve, lachende, spelende, etende, drinkende, weigerende, huilende, slapende en vooral persoonlijke kanten had laten zien, hadden we er (alleen letterlijk) de buik van vol. Een uitstekend eetadres met behulpzame serveersters, waar het zelfs voor Chinezen warm genoeg was om zonder jas te gaan zitten eten! En o ja, als je de dessertkaart wil zien, vraag dan om ice cream in plaats van ice, anders komen ze met een groot glas ijsklontjes aanzetten…

P.S.: voor diegenen die op 18 januari Sonam op Schiphol willen komen verwelkomen: stuur even een mailtje naar sonam_kamp@live.nl, waarin je aangeeft op de 18e erbij te willen zijn. Vervolgens ontvang je een berichtje terug met het vluchtnummer en eventuele verdere informatie. Deze e-mails zullen niet door ons, maar door Sonams tante gelezen en beantwoord worden, dus als je specifiek iets aan ons wil vragen, kun je dat via de weblog of ons eigen e-mailadres doen.