Dag 20 - Oost, West, Thuis Best!

…En toen was daar weer zo’n magische datum, die de afgelopen maanden al regelmatig genoemd was en waar we ons al vaak een voorstelling van hadden gemaakt: 18 januari. Naast de datum van vertrek (29 december) en de datum van overdracht (4 januari) zou dit ook zo’n dag gaan worden die in ons geheugen gegrift zal blijven staan…toch wel vreemd als je dat aan het begin van de dag al weet…

En een speciale dag werd het zeker! Omdat de tassen al gepakt waren, konden we het gelukkig ’s ochtends enigszins rustig aan doen. Het vertrek vanuit het hotel stond immers pas gepland voor elf uur. Tijdens de busrit naar het vliegveld had Sonam goeie zin, en ook op het vliegveld ging het prima…met Sonam dan. Het inchecken bleek niet van een leien dakje te gaan, maar uiteindelijk mochten onze drie enorme tassen dan toch op de band. Een hele opluchting…

Maar ook vandaag bleek weer dat geduld een schone zaak was: hoewel we keurig om twee uur in het vliegtuig zaten, vetrokken we pas om kwart over drie…een uur vertraging waar je zeker niet op zit te wachten. De vlucht zou immers toch al meer dan elf uur gaan duren…wat je noemt een lange zit, zeker voor een actief manneke van tien maanden oud! En als slapen niet meevalt, luidt het devies: bezig houden! Met wat speelgoedjes, papiertjes (alweer…), een paar filmpjes van Mr. Bean (het leek erop dat Sonam al wel gewend was aan televisie) en…met mama! De gehele vlucht was Sonam volledig gefocust op Karen. Papa kon wel naar huis gaan, zo leek het...
Na de avondfles viel ons jochie (eindelijk)in slaap. Zo kon hij nog mooi vier uurtjes rusten voordat hij, nog meer dan de afgelopen dagen, in het middelpunt van de belangstelling zou staan.

Om kwart voor zeven (Nederlandse tijd) landden we op Schiphol, maar voor ons voelde het (en was het in principe ook) kwart voor twee ’s nachts! Maar de adrenaline deed zijn werk uitstekend: we kwamen immers terug in Nederland, samen met Sonam!

Redelijk vlot waren we door de douane en duwden we ons karretje door de bekende schuifdeuren…. En wat een hoop bekende - en ook onverwachte - gezichten zagen we toen!! Wat een warm welkom voor ons manneke! Sonam liet dit allemaal lachend over zich heen komen, waarbij hij zeker alle aanwezigen voor zich wist te winnen. De uurtjes op Schiphol waren in één woord geweldig. Het idee dat er zo vele mensen naar de luchthaven waren gekomen om ons gezinnetje daar te verwelkomen gaf en geeft ons nog steeds zo’n warm gevoel! En bij Sonam? Ongetwijfeld ook, wat hij bleef maar lachen, hoewel het voor hem toch midden in de nacht was!

Tenslotte volgde nog het laatste stukje van de reis. Toen bleek dat het tijdsverschil toch wel merkbaar was, want eenmaal thuis zijn we, min of meer slaapwandelend, direct doorgelopen naar bed…. Het was op onze biologische klok inmiddels zes uur ‘s ochtends. Hierdoor zagen we eigenlijk de volgende ochtend pas de twee geweldig mooie aankomstborden in de tuin: het enorme “aankomstkaartje” in de voortuin en een verlichte landingsbaan met vliegtuig in de achtertuin! Geweldig gemaakt, hulde aan deze creatievelingen!!