Dag 12 - Kiplekker...

Na de reis van gisteren is er vandaag weer tijd om echt te relaxen, dus dat betekent: de rugzakdrager op de rug en op pad! Maar eerst even lekker uitslapen en op ons gemak ontbijten. Nou ja, op ons gemak...We hebben ons maar weer eens zitten ergeren aan het bedienend personeel van het hotel. Het is werkelijk niet te geloven hoe sommigen werk kunnen negeren. Toevallig staat onze tafel naast 'de vaste standplaats' van een tweetal obers. Eén van hen heeft duidelijk meer oog voor ons dan voor de werkzaamheden waarvoor hij, waarschijnlijk, aangenomen is. Hij kijkt onafgebroken over de schouders van Sundy recht op ons ontbijt. De vier tafels eromheen, waar niemand meer zit, maar die nog volstaan met gebruikt servies, etensresten en verfrommelde servetten ziet hij blijkbaar niet. Als hij dan eindelijk besluit iets te gaan doen, loopt hij naar een tafeltje waar nog mensen zitten te eten, en haalt daar een paar zojuist geleegde glazen weg, om vervolgens weer verveeld en vervelend op onze borden te gaan staan staren... Het 4-sterren-gehalte van dit hotel is soms ver te zoeken.

Omdat het vandaag weer prachtig zonnig weer is, trekken we er lekker op uit. Sundy laat zich weer gewillig in de rugzakdrager zakken, waarna we aan de wandeling naar het Ditan Park beginnen. Na iets meer dan een half uur lopen, duiken we het park in. Dit vrij grote park is een typisch voorbeeld van een Chinese ontspanningsvoorziening voor het volk: keurig aangelegde, brede paden, met speciale pleintjes om te dansen, touwtje te springen, te mediteren of tai chi oefeningen te doen. Kinderen worden vertroeteld, als kleine keizertjes letterlijk op handen gedragen. Iedereen heeft alle tijd van de wereld en is, of lijkt in ieder geval, vrolijk. Maar ga niet van de gebaande paden af...niet alleen omdat je op het wat stoffig uitziende gras niet mag lopen, maar ook omdat je in China bent....Big Brother is watching you...

Onderweg terug richting het hotel verbazen we ons maar weer eens over de enorme hoeveelheid 'bewakers' overal. Geen agenten of uitsmijters, maar bewakers. Kenmerken: man, 50+, lange, zware, gevoerde, meestal legergroene jas, met bij voorkeur zo veel mogelijk nietszeggende epauletten, een platte pet en, niet te vergeten, een over het algemeen uitdrukkingsloos gezicht met een paar holle ogen. We treffen ze aan bij iedere bank, pinautomaat, overheidsgebouw, grotere winkel of juwelierszaak en elk park, parkeerterrein met slagboom, museum, ziekenhuis of zichzelf respecterend hotel. En wat deze mensen doen? Nou gewoon, de hele dag in een hokje zitten, op en neer sjokken of op een oud kuipstoeltje hangen. De lange jas geeft hen enige gewichtige uitstraling. Wij betwijfelen echter of zij ook werkelijk in zullen grijpen als dat nodig mocht zijn. We vermoeden dat vele van hen op zo'n moment eerder 'toevallig' een andere kant op kijken.

Voor onze verlate lunch brengen we maar weer eens een bezoek aan het inmiddels vertrouwde 'bakkertje bij de metro'. Ze verkopen hier lekkere koffie, gebakjes en koeken voor de helft van de Starbucks-prijzen. En je bent hier tenminste echt in China. Dat betekent uiteraard in de eerste plaats dat niemand Engels spreekt, maar daar zijn we inmiddels wel aan gewend geraakt. Verder betekent dat: schoon op z'n Chinees...en dat is meestal niet schoon. Zo zijn daar de consumerende gasten, die volledig opgaan in hun activiteit van dat moment. De meest onsmakelijke geluiden weerklinken, terwijl het slagveld op tafeltjes, stoeltjes, bankjes en de grond vaak steeds groter wordt. Voor vertrek enige orde aanbrengen in de chaos is er meestal niet bij. Er is toch personeel...Dat is waar, maar ook zij zijn lang niet altijd bereid om de verzameling papiertjes, servetjes, schilletjes of wat dies meer zij op te ruimen...Of ze zien het gewoon niet liggen.
En als er dan iemand opdracht krijgt om schoon te maken, gaat ook dat op een wijze waar Rob Geus hoogstwaarschijnlijk niet blij van zou worden. Ramen worden afgedaan tot een hoogte waar de medewerker zonder trapje bij kan (en de meeste Chinezen zijn niet groot...), maar zijn vervolgens nog verre van schoon. Maar het kan nog erger: de bakken van de TL-verlichting boven het werkblad van de bakkerij worden staand op dit werkblad schoongemaakt. Vervolgens gaat datzelfde doekje over dit werkblad. Vijf minuten later worden er weer gebakjes op versierd...Waarschijnlijk hebben ze in dit land met zoveel politie nog geen smaakpolitie geïntroduceerd.

De dag wordt afgesloten met bezoek. Annemarie, die al 2½ jaar in Shanghai woont, komt ons hier in Beijing opzoeken. Nadat we op onze hotelkamer wat bijgepraat hebben, gaan we dit keer eten bij een ècht Chinees restaurant. Annemarie weet zich in het Chinees redelijk te redden en heeft ook enige kennis van de gerechten, waardoor we een lekkere en verrassende maaltijd voorgeschoteld krijgen. Aan het einde volgt er nog een verrassing: drie tafeltjes verderop, onder de radiator, zien we een dikke rat meerdere keren op en neer lopen. We betwijfelen ineens of de stukjes kip die we zojuist gegeten hebben ook werkelijk kipstukjes waren...