Dag 16 - Sundy's Happy Meal

Langzaamaan beginnen we een vast patroontje bij Sundy te ontdekken. Na wat gekuch en licht gewoel wordt ze voorzichtig wakker. Vervolgens neuriet ze zachtjes zoiets als "mwa mwa mwa mwa mwa", consequent in dezelfde toonhoogte. Plotseling volgt dan het besef dat ze honger heeft, en gaat het neuriën over in zacht simmen. Blijkbaar weet ze zelf perfect de volumeknop te bedienen, want naarmate het flesje melk langer op zich laat wachten, neemt het volume toe. Als ze het flesje eenmaal heeft, is ze stil en als het flesje leeg is kan ze aan haar dag beginnen. Dit fenomeen speelt zich zo'n beetje rond 7:15 uur 's ochtends af.

Verder lijkt het erop dat ons kleine meisje houdt van symmetrie. 's Avonds laat ze namelijk exact hetzelfde stramien zien, alleen dan in omgekeerde volgorde: tot het moment dat ze het flesje krijgt is er niets aan de hand. Nadat dit flesje echter leeg is, begrijpt ze dat het bedtijd wordt en gaat ze huilen, in de trant van "ik wil nog niet slapen". Als we haar in haar bedje leggen, neemt het volume snel af, waarna ze kort overgaat in het murmelen van "mwa mwa mwa mwa mwa". Binnen enkele minuten is ze dan in dromenland.

Vandaag is er in zekere zin volop reden om in dromenland te blijven. Hoewel de ochtend nog begint met een heel flauw oranje (!) zonnetje, is er de hele dag van echt zonlicht geen sprake. En dat terwijl het meteorologisch gezien onbewolkt is...
Oorzaak: smog! Was er gisteren sprake van waarschuwingsniveau 200, vandaag wordt alarmniveau 500 (!) afgegeven (een hoger niveau bestaat (tot nu toe) niet). Wat dat inhoudt? Stel je een volledig mistige dag voor, waarbij de lucht niet wittig, maar geel van kleur is. En de geur? Moeilijk te definiëren, maar lekker fris is absoluut anders! De smog is zo indringend, dat zelfs op de metrostations, diep onder de grond, het zicht niet helder is.

En wat doe je op zo'n dag? Nou gewoon, er op uit trekken! Het hotel is prima, maar daar de hele dag vertoeven is niet echt aanlokkelijk. Na een vrolijk ontbijt, waarbij we bezoek krijgen van gids Amber, gaat Sundy weer 'even' (drie uur!) slapen. In de tussentijd leest papa in de hotelkamer een boek en duikt mama een paar winkeltjes in.

Na de lunch besluiten we om 15:00 uur de sprong te wagen in de zwavelkleurige stad. De metro brengt ons naar de zogenaamde Silk Market, een winkelcomplex van zes verdiepingen helemaal vol met glazen winkeltjes van zo'n 25 m². Dit zou ongeveer neer moeten komen op 300 winkeltjes (!). In elk winkeltje staan over het algemeen twee verkoopsters, dus dat komt neer op werkgelegenheid voor 600 personen. Nou ja, werkgelegenheid...we vergelijken dit complex met een soort volière: de verkoopsters mogen hun winkeltje niet uit om potentiële klanten te verleiden hun spulletjes te bekijken. Dit heeft als voordeel dat je als bezoeker niet tegengehouden of een winkeltje ingetrokken kan worden. Dit betekent echter ook dat de meestal jonge verkoopsters maar één wapen hebben: hun stem. Het werkt ongeveer als een sensor: zodra je een winkeltje nadert, tracht iemand je met een standaard verhaaltje naar binnen te kwetteren. Ben je het winkeltje gepasseerd, dan houdt het verhaaltje direct op, waarna het bandje als het ware teruggespoeld wordt, wachtend op de volgende voorbijganger. Aangezien overal twee winkeltjes tegenover elkaar liggen, hoor je dus continu twee verschillende verhaaltjes tegelijk, beide overigens met weinig tot geen inhoud.
Aangezien wij pas om 16:45 uur dit prullariaparadijs betreden, lijken bij sommige verkoopsters de batterijen inmiddels leeg: zij zijn gestopt met hun vaste riedeltjes en hangen slaperig over een kledingrek heen. Dat scheelt hier en daar dus tenminste één kwetterend vogeltje...
Ongeveer alles wat in een plastic tas past is hier te koop: speelgoed, cosmetica, souvenirs en vooral kleding, heel veel kleding. Als je de verhalen en bordjes moet geloven, is alles 'handmade', 'original' en 'no fake'. Maar aangezien wij vermoeden dat de verhaaltjes zelf al 'fake' zijn, denken we dat dit voor de koopwaar ook geldt. De naam 'shopping mall' lijkt hier uitgevonden. In de eerste plaats vanwege de te verwachten 'qualité mal' , in de tweede plaats omdat je wel mal moet zijn om hier veel geld uit te geven...Afdingen is dan ook het devies!

Als we na vijf kwartier weer buiten staan, is het inmiddels donker geworden. We nemen snel de overvolle metro terug richting ons hotel. Zodra de deuren van een metro open gaan, kronkelt een enorme mensenmassa als een soort zwarte slang over het perron, op weg naar de uitgang of de aansluitende metrolijn. Om weer op station Liufang uit te komen, hebben we drie verschillende metrolijnen nodig en moeten we ondergronds te voet ongeveer 1 kilometer afleggen. Dit alles neemt drie kwartier in beslag.

Vandaag wordt het een frietjesdag. En waar kun je die beter eten dan bij Mc Donald's! Halverwege tussen het metrostation en het hotel is een gele M, waar we met behulp van plaatjes onze gewenste maaltijd kunnen bestellen. Sundy lijkt zich er direct thuis te voelen: she's lovin' it. Met een big smile geniet ze van de kleine frietjes en stukjes McNuggets. En als complete verrassing wordt het voor Sundy nog een soort Happy Meal ook. Als ze het lege doosje van de McNuggets krijgt, is ze dolgelukkig, zeker omdat er een rammelend frietje in zit.
Even later krijgt ze van een heel geïnteresseerd en aardig meisje van een jaar of 20 een ter plekke gevouwen papieren kraanvogeltje, dat is het Chinese symbool van geluk, en een piepklein houten eendje. Deze gaan zeker mee als bijzondere souvenirs!