Dag 18 - De tijd vliegt...

Op deze laatste dag in China hebben we alweer geluk: nog een zonnige dag! En wat doe je dan? Spullen inpakken? Natuurlijk niet! We gaan zo snel mogelijk naar buiten! Het plan: met de metro richting Beihai-park en daarna naar het Plein, om vervolgens op tijd terug te zijn in het hotel voor Sundy’s dutje. Tot slot proberen we te gaan eten met de Nederlandse adoptie-gezinnen die vandaag teruggekomen zijn uit de provincie. Maar plannen zijn er om gewijzigd te worden….

Ook het laatste ontbijt in het Radisson hotel is weer een klein feestje. Sundy wil spelen met alles wat los en vast zit, en zolang papa of mama zo gek is haar speeltjes van de grond op te rapen, vindt ze het prachtig. En zo gek zijn papa en mama (nog) wel…
Om 10:30 uur beginnen we voor de laatste keer aan onze routine-wandeling naar het Liufang metrostation. Op de automatische piloot halen we een ticket en lopen we naar het perron. Zijn we hier pas echt een week? OK, we kunnen nog steeds niemand verstaan, we kunnen nog steeds niks lezen en we worden nog steeds met relatief grote ogen aangekeken, maar toch voelt het allemaal erg vertrouwd. Vreemd: morgen zijn we thuis en zullen we aan heel veel dingen moeten wennen…

Na veertig minuten metro blijken we toch nog niet helemaal thuis te zijn in Beijing: op de zuidwesthoek van de Verboden Stad vergeten we naar rechts te gaan, waardoor we de verkeerde straat richting het Beihai-park nemen. En in Beijing betekent dat: 2 kilometer extra lopen…We passeren daarbij allerlei ondefinieerbare gebouwen en complexen, het ene nog saaier dan het andere. De hele straat ademt Chinees communisme: op elke twintig meter één, twee of drie agenten of marechaussee-achtige lieden, strak voor zich uit kijkend, paraderend of zelfs marcherend. En waarom? We hebben werkelijk geen idee. Wat we soms wel hebben is een lichte vorm van medelijden met deze bewakers van de “Chinese democratie”: minimaal twee uur onafgebroken stil staan bij een temperatuur van -3˚ C lijkt ons niet echt prettig.

Als we om 12:00 uur bij het Beihai-park arriveren, belanden we, net als in 2012, middenin de plaatselijke ijspret. Op het bevroren meer zijn speciale hoekjes ingericht voor priksleetjes, elektro-ijsfietsjes en zelfs ijsbotsauto’s: grote, elektrisch aangedreven rubberbanden met twee stoeltjes. Net als in het verkeer blijkt hier het verschil met de vrij agressieve Nederlandse bestuurder: er botst niemand, iedereen rijdt rustig wat heen en weer over het ijs.
Verderop in het park sjokken hordes kleine families relaxed langs het water. Niemand heeft haast, niemand valt op….behalve wij dan. Maar dat valt ons inmiddels niet meer op….Wij zijn op zoek naar koffie, en een plek om een beetje op te warmen! Terwijl een Nederlands park met een dergelijke recreatieve functie vol zou zitten met horeca, blijven de opwarm-mogelijkheden hier beperkt tot één restaurant, dat duidelijk bedoeld is om uitgebreid te gaan dineren. Er is wel ergens een soort van theehuis, maar in onze beleving heeft het meer weg van een schaftlokaal…en het is er net zo koud als buiten…Dan maar met de metro weer op weg naar een “oude vertrouwde” Starbucks.

Na de opwarmsessie op de overvolle Wangfujing Street (het is immers zaterdag…) gaan we voor de laatste keer naar het Plein van de Hemelse Vrede, maar ditmaal natuurlijk met Sundy. Normaal gesproken worden er vanaf het Plein dagelijks duizenden foto’s geschoten van de poort van de Verboden Stad en het reuzenportret van Mao. Vandaag kwam daar een attractie bij: wij! Vele camera’s draaien in onze richting, mensen willen met ons op de foto en zelfs de professionele fotografen draaien hun enorme telelenzen onze kant op om “het unieke plaatje” te kunnen schieten. Op een gegeven moment maken we er maar een echte photoshoot van: we poseren, met Sundy op de rug, voor ongeveer vijftien fotografen tegelijk. Helaas weten we het Chinese woord voor portretrecht niet…

Als we weer de metro induiken, terug richting het hotel, blijkt er een uitgebreide passagierscontrole te zijn: iedereen belandt in een fuik, waarbij alle mannen zich lijken te moeten legitimeren. Vrouwen (en westerlingen) kunnen doorlopen. Niemand protesteert, allen wachten geduldig totdat ze verder mogen. Waarschijnlijk zou zoiets in Nederland heel anders verlopen…
In de metro ontstaat er een leuk gesprekje met een familie: een opa en oma lijken zeer geïnteresseerd in onze gezinssamenstelling. Eén probleempje: wij spreken geen Chinees en zij geen Engels. Maar de oplossing is dichtbij: van de andere kant van het gangpad wordt hun kleindochter erbij gehaald, ongeveer 8 jaar oud. En zij spreekt Engels! Nou ja: tellen gaat goed, en de kleuren kent ze ook al! Opa, oma, papa en mama zijn reuze trots op deze jonge telg, die het toch maar voor elkaar krijgt om met “die lange mensen uit een ver land” te praten! Geluk zit vaak in kleine dingen…

Als we bij het hotel arriveren, is er geen tijd meer voor Sundy’s middagdutje: het is inmiddels 17:30 uur…over een half uur hopen we de andere China-reizigers te treffen om samen te gaan eten. Het wordt een diner voor zes: samen met één ander kersvers gezin gaan we “chinezen”. Zij zijn vandaag teruggekomen uit de provincie, samen met hun zoontje van 3 jaar oud. Leuk om verhalen met hun te delen.

Om 21:15 uur verlaten eerst onze tassen en daarna wijzelf onze hotelkamer. Voor ons een bijzondere kamer, waar we in zo’n korte tijd veel goede herinneringen voor later verzameld hebben…desalniettemin zal het waarschijnlijk heel lang duren voordat we hier nog eens terug keren…
Een kwartier later rijden we samen met gids Amber naar het vliegveld. Ons verblijf in Beijing èn in China zit er nu echt op. Nog even wat vervelende paspoort- en bagagecontroles door en dan begint het wachten voor ons echte vertrek naar Sundy’s nieuwe thuis. En waar kun je dat beter doen dan bij de…Starbucks! Sundy weet inmiddels dat ze daar mee kan genieten van papa’s caramel macchiato, dus maakt ze, ondanks het tijdstip, duidelijk geen aanstalten om te gaan slapen. Haar lachjes heeft ze gelukkig ook niet ingepakt, dus ook hier heeft ze weer volop bekijks. Het is immers prima spelen met dekseltjes en de wel bekende warmhoudkartonnetjes van de Starbucks. Daar weet Sonam alles van!

Om 0:15 uur stappen we in de bus naar het vliegtuig…waar we vervolgens nog zo’n 1½ uur op de grond blijven: “Technical problem”. Daar zit je op zo’n moment niet op te wachten. Gelukkig heeft Sundy inmiddels besloten om haar oogjes dicht te doen. Ze is alvast aan de reis naar het voor haar volledig onbekende begonnen…